Dear White People

Justin Simien - USA - 2014 - 108 min.
met Tessa Thompson, Brandon P Bell, Tyler James Williams,…

Door de vele raciale spanningen die de voorbije maanden het Amerikaanse nieuws hebben beheerst, mag duidelijk zijn dat de welbekende droom van Martin Luther King nog lang geen werkelijkheid is. Waar veel films het thema racisme laten zien in een stedelijke omgeving, doet ‘Dear White People’ het net even anders door van de setting een prestigieuze universiteit te maken. Winchester om precies te zijn, dat al decennialang gedomineerd wordt door blanke jongeren uit rijke families.

Hier volgen we een viertal zwarte personages die allemaal anders in het leven staan. Zo is de veelbelovende Troy min of meer een jonge variant van Barack Obama: charmant, welbespraakt en vooral niet te veel bezig met zijn huidskleur. Zijn ex-vriendin Sam is echter een strijdbare jongedame die in een radioprogramma met dezelfde titel als de film aan ‘de blanken’ laat horen wat ‘de zwarten’ nu eigenlijk van ze vinden. Het type dat tegen iedereen zal zeggen dat Spike Lee haar favoriete regisseur is terwijl dat toch eigenlijk Ingmar Bergman is. Haaks op Sam staat Coco, die haar afkomst ondergeschikt heeft gemaakt aan haar ambities om beroemd te worden. De naar Mumford & Sons luisterende en Robert Altman-films kijkende Lionel is ondanks zijn afrokapsel beduidend minder ‘zwart’ dan de rest. Deze underdog laat zich dan ook meer definiëren door zijn homoseksualiteit dan door zijn huidskleur. Toch kan hij ook moeilijk zijn ogen sluiten voor bepaalde racistische uitlatingen van zijn blanke campusgenoten.

Debuterend regisseur Justin Simien baseerde het scenario voor de film op zijn eigen ervaringen als etnische minderheid op een overwegend blanke campus en dat is merkbaar. De universitaire setting geeft hem de mogelijkheid dieper op de materie in te gaan dan veel andere filmmakers. De personages zijn immers dusdanig hoog opgeleid dat ze allemaal uitgebreid hebben nagedacht over hun etniciteit en dus niet zomaar wat roepen. Daardoor krijgen we nu eens geen stereotiep rassenconflict voorgeschoteld, maar een vrij subtiele analyse van hoe de hedendaagse multiculturele samenleving in elkaar steekt. In Aaron Sorkin-achtige dialogen wordt het volledige spectrum (van Barack Obama tot Tyler Perry) verkend en voorzien van gepaste luchtigheid. Een heel aangenaam tegengif dus voor alle ongenuanceerde bagger van zowel links als rechts. (Bron: Filmtotaal)

Trailer

Deel film