Wes Anderson, chapter 3: Moonrise Kingdom

Wes Anderson - USA - 2012 - 94 min.
met Bruce Willis, Edward Norton, Bill Murray, Jared Gilman, Kara Hayward,…

Op 11 april komt de nieuwe film van Wes Anderson ‘Isle Of Dogs’ in de zalen. Wij kijken hier alvast reikhalzend naar uit. Speciaal voor de fans spelen we vanaf donderdag 8 maart, elke donderdag om 22u30 een film uit het wonderlijke oeuvre van onze favoriete Texaanse regisseur. Ook het voorprogramma zal obsessief compulsief symmetrisch kleuren want voorafgaand elke film vertonen we de kortfilm HOTEL CHEVALIER. Reserveren is mogelijk via floris@studioskoop.be. Vermeld duidelijk uw naam, aantal tickets en welke film(s) u wenst bij te wonen.

donderdag 8 maart, 22u30: THE ROYAL TENENBAUMS
donderdag 15 maart, 22u30: THE LIFE AQUATIC WITH STEVE ZISSOU
donderdag 22 maart, 22u30: MOONRISE KINGDOM
donderdag 29 maart, 22u30: FANTASTIC MR FOX
donderdag 5 april, 22u30: THE GRAND BUDAPEST HOTEL

Tijdens de zomer van 1965 – het jaartal is voor Anderson een geweldig excuus om zich te verlustigen in allerhande retrodecors en vintage voorwerpen – gaan ze samen op de loop op het (fictieve) eiland New Penzance, een geïsoleerd stuk natuur vol esdoorns, dorre heide, en mystieke voet- en zandpaden.

Gaan onvervaard in de achtervolging: Suzies ouders (vertolkt door Bill Murray en Frances McDormand), de droefgeestige Captain Sharp (Bruce Willis), de bezorgde hopman van Sams scoutspatrouille (Edward Norton), en een strenge tante van de dienst jeugdzorg (Tilda Swinton). O ja, er zit hen ook een zware tropische cycloon op de hielen.

De decors, de designs en het camerawerk komen (zoals altijd bij Anderson) gewild kunstmatig over – Suzies ouderlijke woning lijkt wel een reusachtig poppenhuis – maar dat neemt niet weg dat het verhaal glóéit van leven en van tederheid en emotie. In feite speelt Anderson in ‘Moonrise Kingdom’ iets fabelachtigs klaar: hij roept, zonder ook maar één seconde zijn toevlucht te nemen tot sardonische spotlust of plat sentiment, de gevoelswereld op van twee kinderen die voor de eerste keer in hun leven verliefd zijn, met alle hartenleed en magie en aandoenlijke sérieux die daarbij horen.

En zoals altijd bij Anderson, liggen de hemelsbrede glimlach en de van pure ontroering bevende onderkin heel dicht bij elkaar, zoals wanneer zich tussen de voortvluchtige hartenpitjes de volgende dialoog ontspint:

‘Waarom heb je altijd een verrekijker bij?’

‘Het helpt me om de dingen beter te zien, zelfs van dichtbij. Het is mijn persoonlijke magie.’

‘Dat klinkt poëtisch. Gedichten hoeven niet altijd te rijmen.’

We weten het wel, kinderen van twaalf drukken zich doorgaans niet zo dichterlijk uit – maar wél op planeet Anderson. Verder wordt er gedanst op ‘Le temps de l’amour’ van Françoise Hardy, wordt er – in een echt mágnifieke scène! - naar hartenlust gefrechkissed, laat Hank Williams af en toe van zich horen, en steekt de film vol speelse vondsten (fijne touch: wanneer Sam offscreen een brief voorleest, hoor je op de geluidsband het krassen van de pen).

En ondanks hun ridicule outfits slaan Willis (die witte sokjes!) en Norton (dat hilarische uniformpje!) precies de juiste melancholische toon aan.

Wat wij, ten allerlaatste, ook bijzonder mooi vonden is dat je in ‘Moonrise Kingdom’ allerhande minuscule levenswijsheden kunt ontdekken, die in al hun simpelheid een wonderlijke poëtische lading krijgen.

Op een kiezelsteen zuigen lest de dorst. Schildpadden kunnen bijten, en soms staan op hun schilden zelfs boodschappen gegrift. Als je verliefd bent, wil je bij elkaar zijn, en daar is niets mis mee. En als je dennennaalden in de lucht gooit, zie je van waar de wind komt. (es, Humo)

Trailer

Deel film