Lean On Pete

Andrew Haigh - GB/USA - 2018 - 121 min.
met Charlie Plummer, Steve Buscemi, Chloë Sevigny,...
Mostra de Venezia 2017 - Marcello Mastroianni (Beste Jonge Acteur – Charlie Plummer)

Het hoeft niet zo ingewikkeld te zijn, een goede film. Vergezochte plotwendingen, special effects: niet nodig als je een aansprekend verhaal hebt rond een centraal personage aan wie je snel je hart verpandt. Het helpt wel als je een scherp oog hebt voor details die verzonnen personages doen aanvoelen als echte mensen. Britten kunnen dat goed, en een van hun grote namen in wording is ­Andrew Haigh. Met Weekend en 45 years gaf die zijn visitekaartje af. Met Lean on Pete trekt hij de oceaan over, voor opnieuw zo’n bedrieglijk eenvoudig verhaal met een grote emotionele resonantie. De thematiek van eenzaamheid en hunkering naar liefde is gebleven, het canvas is veel groter geworden: de uitgestrektheid van enkele van Amerika’s leegste staten.

De vijftienjarige Charley (Charlie Plummer) heeft zijn moeder nooit gekend, en zijn werkloze vader kijkt nauwelijks naar hem om. De tiener is grotendeels op zichzelf aangewezen, zowel voor zijn eten als voor een beetje emotionele warmte. Op een dag ontmoet hij een norse paardentrainer (Steve Buscemi), die hem aan een baantje helpt als stalknecht bij een tweederangspaardenracebaan. Zo komt de jongen ook in contact met een ­jockey die het nog niet makkelijk gehad heeft in haar leven (Chloë Sevigny). Met zijn onverbloemde maar nimmer meedogenloze karaktertekening doet de film denken aan het oeuvre van John Steinbeck, en niet alleen omdat ook schrijver Willy Vlautin zijn verhaal aan de Amerikaanse westkust situeert.

Als Charlies lievelingspaard rijp is voor het slachthuis, vlucht de jongen weg met het dier – in de vage hoop om verder naar het oosten zijn tante terug te vinden. Onderweg verliest hij veel van zijn ­naïviteit. Dat klinkt als potentieel suikerzoet, maar dat is het niet – Haigh háát zoet. En het lijkt déjà vu, zo’n roadmovie die de hardere achterkant van ruraal Amerika toont, maar het is ook dat niet – of misschien een beetje, maar wie klaagt er als het zo goed gedaan is?

Haigh maakt voortdurend de juiste keuzes die de kijker doet meeleven met jongen en paard, zonder naar gemakkelijke tranen te hengelen. Maar dat dit zo’n knap portret is geworden van een ontwapenende, veerkrachtige jongeman die er het beste van tracht te maken in een land zonder medelijden, is vooral dankzij de uitzonderlijk getalenteerde Charlie Plummer, eerder dit jaar al te zien in ‘All the money in the world’. A star is born. (De Standaard - 24/04/2018)

“Zonder meer een van de mooiste films in de competitie van Venetië. Charlie Plummer is een van de revelaties van deze uitstekende festivaleditie: hij is het kloppende hart van deze pure maar bikkelharde film”
(De Morgen - Lieven Trio)

Trailer

Deel film